بررسی نشانه شناسی ساختارگرای شعر «ارغوان» هوشنگ ابتهاج

از میان شیوه­های مختلف نقد که در مطالعات ادبی به کار می­روند، نشانه­شناسی ساختارگرا شیوه­ی است که از رهگذر آن به رمزگشایی نشانه­ها و روابط هم نشینی و جانشینی بین آن ها و انسجام ساختاری متن دست می­یابیم. هوشنگ ابتهاج از بزرگ ترین شاعران معاصر است که چشم­انداز گسترده و گوناگون شعرش نشان از تخیّل پویای وی دارد. شعر «ارغوان» وی با نمادها و نشانه هایی درآمیخته است که آن ها را مناسب زمان کرده و منویات قلبی شاعر را به شکلی مؤثّر به نمایش می­گذارد و حس و عاطفه­ی خواننده را برمی­انگیزد. نشانه­ها در شعر «ارغوان»، غنای اجتماعی ویژه­ای می­یابند و همراه با تصاویری آکنده از دل تنگی و شکایت از زمانه در جهت القای پیام اصلی شعر که آرمان گرایی است، در حرکتند. میزان کارآیی روش نشانه­شناسی ساختار­گرا در بررسی­های ادبی، ضمن انتخاب شعر ارغوان هوشنگ ابتهاج، بحث اصلی در این پژوهش است.